"Who wants to live forever?" (nederlands-dutch)

Post Reply New Topic

Freddie Mercury heeft de vraag of hij voor altijd wil blijven leven ooit verwerkt in een lied. Hij schreef en bezong dit lied in een tijd dat hij al ziek was. Ik kan me voorstellen dat de tekst van dit lied zalvend werkte voor hem met de gedachte dat het 'forever' niet in de lijn der verwachting voor hem lag. In die periode had de popgroep Queen overigens ook een lied met de titel "The Show Must Go On". Ik vind het een prettige gedachte dat ik geen vrije wil heb, een gedachte die ook nog eens gestoeld is op wetenschap. Ik heb dus ook niets te zeggen over de lengte van mijn bestaan. Desalniettemin vind ik het toch wel prettig om wat te filosoferen of ik voor altijd wil blijven leven. Hoe lang is forever eigenlijk? Forever is forever vind ik een iets te makkelijk antwoord. Maar wat is dan wel een antwoord waar ik mee kan leven? Moeilijk, de vraag hoelang altijd is voelt het eigenlijk wel prettig dat ik het niet weet. Een open einde vind ik prettig antwoord dan een onbevredigend antwoord. Een kleine 4 maanden geleden begon dat corona langzaam te spelen, en ik ben leef nog steeds. Maar stel dat er morgen een vaccin komt voor dat corona dan ben ik nog steeds vatbaar voor het einde van mijn leven. Een werkend medicijn tegen dit in potentie dodelijke virus zie ik als een lapmiddel, het is immers uitstel van executie, ga ik niet dood aan corona dan ga ik vroeg of laat wel dood aan iets anders. Moet er wel bij zeggen dat ik een vaccin tegen corona wel een prettig lapmiddel zou vinden.
Maar stel dat er een alles omvattend medicijn word ontwikkeld dat er voor zorgt dat de vraag van Freddie Mercury via een pilletje innemen dat mijn leven an sich onaantastbaar maakt. Okay, het is puur hypothetisch, maar zou ik dat pilletje dan slikken? Ik zou bedenktijd aanvragen of ik al dan niet een medicijn tegen dood gaan zou slikken. Misschien zou ik dat pilletje wel in huis wil hebben, maar pas gebruiken op het moment dat het einde aanstaande is en door dit wonder pilletje te slikken.
Als het ware een soort van nooduitgang, maar het gebruik maken van deze nooduitgang zorgt er dan ook voor dat er ook geen nooduitgang meer is voor op het moment dat ik niet meer voor altijd wil blijven leven. Een 'levensgroot' dilemma.
In sommige religies is een soort van levensverzekering ingebouwd die hen verteld dat het leven gewoon door gaat als je bent overleden, is het niet de hemel waar ze in belanden dan is het wel de hel. In feite hebben deze mensen geen inbreng op de vraag van Mercury, ik overigens ook niet moet ik eerlijk bekennen. Stel dat je werkelijk tot het einde der tijden lijft leven, dan loop ik ook het risico dan het leven op den duur erg saai gaat worden. En denk ik het na een jaar of 750 allemaal wel gezien heb. Maar ja, ik heb dat pilletje geslikt en nu zit ik met de gebakken peren. Misselijk hoe het nog duurt eer het einde der tijdens gaat plaatsvinden. Die inslag waardoor de dino's koppie kleiner zijn gemaakt is immers ook al een hele poos geleden.
Vooralsnog hoop ik nog een jaartje of 40 in het universum te kunnen dwalen, verdwalen mag voor mijn part ook. En na die 40 jaar neem ik mogelijkerwijs nog een optie om er nog een decennia aan vast te plakken.

Doet me denken aan liedje "forever young", hieronder een link naar de uitvoering van Laura Branigan

"Do you want to live forever..." zingt ze.



Het origineel is van Alphaville, uit Munster, uit 1984, ; Laura Branigan's uitvoering is uit 1985. Ik heb die uitvoering op plaat.
Zij leeft al niet meer, overleden 2004.

"Do you want to liver forever..." zingt ze. Antwoord moet natuurlijk nee zijn. Heidegger schreef daar al over: op gegeven moment, eerder dan we denken, gaan we ons vervelen. En het is waar ook, vroeger werd er geschreven over eeuwigheid, maar destijds, 2000 jaar geleden, hadden mensen nog geen goed idee van de tijd, dat is er pas vanaf de nieuwe tijd.

Laura Branigan is niet oud geworden lees ik. Het forever young is voor haar maar tijdelijk geweest. Het is voor iedereen tijdelijk overigens. Ik ken dat lied via Alphaville, ik wist ook niet dat deze uit Munster afkomstig zijn.
Bob Dylan heeft ook een lied gemaakt met de titel "Forever Young"
Joan Baez vertolkt dit lied van Zimmerman in onderstaande video.

Een iets andere benadering als de mannen van Queen. Lijkt me op zich wel geinig als iedereen 16 jaar word, en deze leeftijd van 16 jaar vast blijven houden. Het zou een stuk rustiger op de weg zijn zonder auto’s bussen en vrachtwagens, er van uitgaande dat niemand auto ging rijden omdat ie simpelweg niet de gerechtigde leeftijd van 18 zal halen. Stel dat als iedere homo sapien die ooit geboren is Forever-Young zou blijven dan zou het toch knap druk worden op de planeet. Onze hele verre voorvaderen leefde in een tijd dat er nog geen bevolkingsregister was, dus het is koffie dik kijken omtrent de hoeveelheid mensen die ooit op aarde hebben geleefd. Ik las net ergens dat het er om en nabij de 107 miljard zijn. Met de huidige 7 miljard is het op sommige plekken op aard al dringen geblazen, als het er nog een 100 miljard meer zouden zijn word het helemaal een overvolle kippenkooi-hanenkooi.

Als iedereen voor altijd zou blijven leven zou die Utopie wel eens snel kunnen overgaan in een Dystopie.
Voor dromen over een Eternal-Life is gelukkig wel genoeg ruimte op de planeet.

Naar mijn mening is er een groot verschil tussen de 'wens' om forever te leven, en het moment dat forever gestalte heeft gekregen. Bij de wens om voor altijd te willen leven zie ik wel positieve kanten, als iemand de wens heeft om voor altijd te leven lijkt het me voor de hand liggend dat de desbetreffende persoon op dat moment een prettig leven heeft. Negatief kan zijn als deze persoon in een levensfase komt dat forever leven niet haalbaar blijkt, dat ze in een zwart gat vallen. Aangezien ze hun wens dan in rook zien opgaan. De mentale lenigheid om dan een knop om te kunnen zetten lijkt me wel prettig voor de psyche. Ik droom er wel eens van om het bewustzijn van een tom-tom in mijn schedel te hebben, het bewustzijn van een navigatie systeem kijkt nooit achterom. Het enige wat voor een tom-tom van belangrijk is, is de toekomst en niet het verleden. Wanneer de wens echt gestalte gaat krijgen komen er flink wat dingen om de hoek kijken, het levenspad is altijd al een route die onbekend is, maar bij een leven forever is het ook nog eens iets wat je niet aan andere mensen kunt vragen hoe het is om al 500 jaar op de planeet aarde te vertoeven.

Niet zozeer de wens om forever te leven maar de wens om forever-young te blijven vind ik wel een hele positieve. En dan bedoel ik niet of er hier en daar een rimpeltje of wat grijze-zilvere haren gaan groeien. Nee, dan bedoel ik het jong van geest blijven. Nu wil ik niet iedereen over 1 kam scheren, maar ik ben van mening dat mensen met autisme langer jong van geest blijven dan de grote kudde, een kudde die graag te koop loopt met het woord 'volwassen'. Ik wil helemaal niet volwassen worden, lijkt me vreselijk. Het kinds-kinderlijk gedrag van iemand van ver boven zijn pensioengerechtigde leeftijd geniet ik van. Ischa Meijer vond ik een mooi voorbeeld die tot aan zijn dood kind is gebleven, al die conventies die bij de dwangbuis "VOL-wassenheid" horen zouden voor mij geestdodend zijn. Het forever-leven zou misschien ook wel geestdodend kunnen zijn op den duur, maar dat is iets anders dan forever-young. Sesamstraat, Q & Q, Paulus de boskabouter, of de stratenmakers op zeeshow vind ik met mijn plusminus halve eeuw bestaan nog steeds super.



1 petabyte.
Een petabyte is gelijk aan 1,000,000,000,000,000 bytes, oftewel 1 miljoen gigabytes, en 1 petabyte aan geheugen word verondersteld dat een mens kan opslaan in en rond zijn hippocampus. Het korte termijngeheugen is bij mij tijd en wijlen zo lek als een mandje. Maar goed, die 1 petabyte en forever leven. Het kan in mijn ogen niet anders dan je bij een eternal-life vroeg of laat tegen je max van 1 petabyte aan zit, de harde schijf in mijn computer is ook niet oneindig. Maar een leven wat oneindig is, zal voor het brein met een geheugencapaciteit wat niet oneindig is vroeg of laat toch dingen moeten gaan deleten. Een harde schijf die tot de allerlaatste byte gevuld is werkt ook niet soepeltjes, er moet vrije schijf en schrijfruimte zijn in een computer en in een brein, anders is dat forever-leven een zombie-leven, en het leven van een zombie heb ik mijn twijfels over of het leven genoemd kan worden. Stel dat ik 721 jaar verder ben, zal ik me dan nog kunnen herinneren dat ik vandaag 2 julie in het jaar 211 na Darwin dit stukje heb getikt? Stel dat ik het over 721 niet meer voor de geest kan halen dan maakt dat het leven zinvol & zinloos tegelijk O:)

Afgelopen week krijg ik mijn huidige pensioenoverzicht via de post binnen. Ofschoon ik al weer enkele jaren lanterfanter heb ik toch een arbeidsverleden dat ik nog steeds pensioen opbouw. Pensioen en een forever leven, tja, iets zegt me dat er vroeg of laat toch hiaten opdoemen. Kan ik nog steeds met mijn 67 met pensioen in een wereld waar ik maar altijd door blijf leven? Als ik de enige ben die tot in de eeuwigheid leef dan lijkt me het wel haalbaar. De rest van de mensheid val zo ongeveer bij een 3 kwart eeuw om, en heeft in zij leven nieuw leven gemaakt die op hun beurt mijn pensioen waarborgen. In een wereld waar iedereen tot in de treure door blijft leven word het een catastrofe van heb ik jou daar. Na een paar eeuwen zijn er voor iedere werkende honderden pensionada, en dat word met het verstrijken van de tijd alleen maar erger. Over 1000 jaar is de verhouding zo ongeveer 1-500. Niet alleen die grijpstuiver pensioen, ook het AOW systeem valt als een kaartenhuis in elkaar.
Willem Drees zou zich omdraaien in zijn graf, of als Drees ook het eeuwige leven heeft zal hij zijn haren uit zijn hoofd trekken, waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen. Alternatief is om de pensioen gerechtigde leeftijd maar gewoon los te laten, en bij een forever leven ook een forever te blijven werken. Met dat slakkentempo zoals ik de laatste jaren werk is het overigens wel om te doen. Misschien zou er ook gewoon minder werk zijn als er simpelweg veel meer mensen zijn om bijvoorbeeld op een sneeuwdag via rijkswaterstaat zout op de A58 te strooien. Benzine zou ik wel op de bon doen, om files te voorkomen zal het meer en meer op thuiswerken aankomen. Met de enorme leeftijdverschillen zullen de sociale codes wel moeilijker worden met wie je nog met U aan moet spreken. Is een 75 jarige minder U waardig dan iemand van 893? En wat te denken van verjaardagen, het aantal verjaardagen reist de pan uit, na een 400 jaar heb je iedere dag van het jaar wel iemand in de familie die jarig is, nou, daar ben ik mooi jarig mee. Ik vind 1 verjaardag per jaar ( die van mezelf ) al aan de hoge kant. Verjaardagen vieren via beeldbellen zou kunnen, als ik het feest beu ben dan trek ik de stekker uit het stopcontact zonder dat het feestvarken het ziet. Bij een gebrek aan woonruimte voor die tientallen miljarden mensen op aarde grote wooncentra bouwen midden op e atlantische oceaan. En de hele rijke mensen kunnen een kolonie stichten op de maan of nog verder, bij mijn weten zijn daar nog genoeg potentiele bouwlocaties. Met al die problemen die gaan komen bij een forever leven zullen mensen wel inventiever worden heb ik het idee.

Joan Baez, Laura Branigan, dit wordt langzamerhand een topic voor oude knarren
Dit is een beetje in strijd met de titel

Ik gooi er nog een in: Nietzsche schreef ooit: "denn alle Lust will Ewigkeit".
Daar had ik al een hekel aan, toen ik het las. Ik wil geen eeuwigheid, ik wil de tijdelijkheid van alles kunnen aanvaarden.
Dat betekent ook dat ik, gezien m'n leeftijd, nu richting "Herbst des Lebens" begin te gaan, dat heb te aanvaarden. Ik had het er trouwens laatst nog over met iemand, en het is me nu eigenlijk wel duidelijk: lente en herfst zijn mijn favoriete seizoenen

Ik wilde het toch even kwijt: het lijkt inderdaad erop dat Who Wants to Live Forever and The Show Must Go On gaan over Freddie's aankomende dood, maar hij heeft die nummers niet geschreven. Brian May heeft ze allebei geschreven.

Over het eeuwig leven op zichzelf, daar heb ik geen enkele interesse in. Het klinkt cliché, maar ik ben het eens met Brad Pitt toen hij in Troy opmerkte dat de goden jaloers waren op mensen juist omdat mensen geen eeuwig leven hebben. Dat ieder moment hun laatste kan zijn. Het eeuwig leven lijkt me ontzettend saai. Ook vind ik het leven op zichzelf al moeilijk genoeg, ik heb geen behoefte aan millennia me proberen aan te passen aan de maatschappij om er maar bij te moeten horen. De maatschappij die eist dat we volgens bepaalde normen moeten leven die voor mensen met autisme nog moeilijker zijn dan non-spectrum personen.

Ik ben het met Erewhon eens dat mensen met autisme eerder jonger van geest blijven dan de rest, die maar hamert op "volwassen worden". Wat is daar zo interessant aan? Ik kan de "normale volwassen" dingen (was doen, koken, appartement vinden en inrichten, financiën doen, belasting doen etc.), waarom zou ik bekrompen moeten gaan denken?

Klopt helemaal James Page dat Freddie dat lied niet geschreven heeft, sorry voor de fout .
Dat ik schreef dat het in een periode geschreven is toen Mercury al ziek was is misschien ook wel niet waar.

Gisternacht, komende nacht, en daarna is het volle maan. Ik vind het machtig mooi om naar de maan te kijken.
Bij het kijken naar de maan vanuit mijn bed komen er soms wel hersenspinsels bij me naar boven over het eindigheid-oneindigheid van het bestaan.

In theorie is er een methode om drastische levensverlening mogelijk te maken. Of deze methode vroeg of laat een 'forever' kan veroorzaken weet ik niet.

Deze theorie is eigenlijk heel erg simpel, maar juist omdat deze methode enkel theorie is het vooralsnog moeilijk in de praktijk te brengen.

Stel, ik stap dadelijk in een raket (TARDIS of iets dergelijks), en deze raket bereikt een snelheid van meer dan 300 000 000 meter per seconde. Ik neem genoeg eten en drinken mee in mijn raket om het 1 jaar uit te houden. En na dat jaar tegen meer dan 300 000 000 meter per seconde gereisd te hebben besluit ik om terug te keren op aarde, en terug te keren op dit forum dan zijn jullie allemaal 50 jaar ouder geworden ten opzichte van mij. Mijn tijd is namelijk veel langzamer gegaan dan jullie tijd.

Het is theorie & relatief, maar daardoor niet minder boeiend.

leuk om te lezen die nieuwe posts hier

Als alternatief voor eeuwigheid, als dat te ingewikkeld wordt, met die raket, kun je ook nog tijdloosheid proberen; ik ben nu bezig met (her)lezen van Proust, die had er een idee over: de idee was dat wanneer je iets ervaart in het heden, dat je doet denken aan het verleden, je de scheiding tussen heden en verleden kunt doorbreken; je denkt tegelijk aan iets uit het verleden, wat je ervaart (ziet, ruikt, hoort) in het heden
https://en.wikipedia.org/wiki/Involunta ... ian_Memory

"De tijd lijkt nauwelijks vat te krijgen op Neil Young"

Ik kwam net onderstaande tegen.
Grappige titel van het artikel, of de journalist van Trouw het zelf in de gaten had betwijfel ik.
Neil blijft Forever Young. Zelfs over 100 jaar.

Kind in een volwassen lichaam.
Gisteren had ik weer een superdag. Ik heb de hele dag in de speeltuin annex zandbak kunnen spelen, precies zoals het kind wat in me huist graag zou willen. Heerlijk met mijn knieën in het mulle zand zitten, lekker in en op het klimtoestellen klauteren. Het was een beetje sneaky in de speeltuin spelen moet ik er bij zeggen. Collega's en campinggasten zagen niet veel meer dan iemand die met blauwe en gele verf een trein aan het schilderen was.
Voor mijn geest was het meer dan alleen schilderen ( niet met chroom-6 overigens ) , ik was gisteren namelijk naast schilder ook een machinist, conducteur, reiziger, passagier. En passant ook nog vitamine-D opgedaan door het zonnetje die in overvloed scheen. Dat mijn geestelijke leeftijd in emotioneel opzicht is blijven steken ten tijde dat mijn fysieke lichaam een jaar of 12 was heeft zeker zijn mooie kanten. Klein nationalistisch kantje is dat het boemeltreintje-stoptreintje (of Omnibus, zoals ze in Vlaanderen zeggen) de NS kleuren heeft gekregen. Gelukkig had mijn rationele brein wat gisteren uitgeschakeld stond daar geen weet van.