Autisme & Filteren

Post Reply New Topic

Een fascinerend iets dat filteren, althans, fascinerend als ik alleen ben. Als ik alleen ben mag de sluiswachter de hele Oosterschelde kering open zetten. Ga ik vanmiddag naar de Lidl dan kan een klein kiertje al teveel zijn om te verzuipen in dat kleine beetje zeewater wat de Oosterschelde in stroomt. Het kan vriezen en het kan dooien met dat wel of niet filteren. De overgang van het wel en niet filteren laat bij mij ook een grillige grafiek zien. Een geest die film in hoge-resolutie ziet kan door allerlei omstandigheden plots in een film met een lage-resolutie belanden. De gekte van de aantallen pixels kan zomaar toeslaan.
Mijn flipperkast slaat al op tilt bij het plotseling verschijnen van een ambulance met toeters en bellen. Op die momenten is het zaak om de hoofd en de bijzaken gescheiden te houden, althans, om orde in de chaos van een met geluid en lichtsignalen voorbij razende ambulance te verwerken. In deze gevallen komt er bij het niet filteren bij mij angst om de hoek kijken.
Even een voorbeeld met gradaties.
1. een leeg vel papier.
2. een kladblok.
3. een boek.
4. een encyclopedie.
5. een bibliotheek.
De balans tussen details en het geheel is bij een leeg vel papier niet erg moeilijk, het is in ieders geval veel minder chaotisch dan het evenwicht behouden tussen de miljarden afzonderlijke letters in een bibliotheek, en het geheel wat die miljarden letters tot bibliotheek maken.

De geest is eigenlijk te gecompliceerd/geavanceerd om het in woorden te bevatten, derhalve ga ik stoppen met dit krabbeltje.
En ga dadelijk even heerlijk naar een lichtblauw geschilderde muur staren, bijkomen in de lage-resolutie stand.

Twee filmpjes over twee personen met autisme die vertellen over het leven met een brein dat minder filtert dat dat het brein van de meeste mensen doet. Het eerste filmpje is van iemand uit Amsterdam. Het tweede is filmpje is overigens duitstalig.

"ik ben (soms) Buiten-Westen"

Ik ben soms buiten westen, echter, op het moment dat ik buiten westen ben dan weet ik niet dat ik buiten westen. Wist ik het op dat moment wel dan was ik simpelweg niet buiten westen. Zoals er volgens dromen kenners lucide-dromen kan optreden. Zo ervaar ik soms een lucide vorm van buiten westen zijn.
Gisteren heb ik bijna 5 uur in de bus gezeten, bussen van De Lijn in Vlaanderen. En met een mondkapje op had ik op een gegeven moment geen besef wat er buiten mijn hoofd gebeurde. Ik kon het buiten mijn hoofd gebeuren ook makkelijk de vrije loop laten gaan want bij iedere bus hoefde ik toch pas uit te stappen op het eindpunt (terminus zoals ze in Vlaanderen zo mooi zeggen). Ik had tijdens die busreis wel een vorm van bewustzijn in mijn hoofd, maar op een of andere manier was ik crocky wat er daar buiten mijn hoofd en de bus allemaal aan de gang was. Op het Roosevelt plein te Antwerpen kwam ik weer langzaam binnen-westen. Tijdens deze lucide vorm van buiten westen zijn geraak ik ook verstoken van tijds-besef, in een veilige omgeving voelt dat heerlijk. Op het randje balanceren tussen tussen binnen en buiten westen zijn.
Zouden ze in Japan en de Filipijnen (nurture-identiteiten) ook buiten westen zijn, of zijn ze daar buiten-oosten
Ben ik in mijn slaap ook buiten westen
Of is het slapen ook een lucide vorm van buiten westen zijn
Tijdens mijn slaap staat het bewustzijn op een laag pitje, maar helemaal is het vlammetje niet uitgedoofd. Omdat mijn brein van nature al aanleg heeft voor het buiten westen geraken vermoed ik dat ik zo weinig quetiapine (12,5mg) nodig heb om in een soort van zombie-toestand te belanden.
De boksport is niets voor mij, ik geraak tijdens boksen misschien wel snel in een buiten westen toestand. Maar zoals Dick Swaab de bokssport 'neuropornografie' heeft benoemd zouden de klappen sneller blijvende schade kunnen opleveren dan bij een meer neurotypisch brein.
Emmers koffie zuipen is wel een goed tegengif voor het buiten westen zijn, niet de lucide variant, maar een tegengif voor de bewusteloze variant.

In zekere zin ben ik erg conservatief. Als iets er iets niet uit ziet naar mijn verwachtingspatroon kan ik van mijn à propos geraken. Als de dingen er niet uit zien die los staan van homo sapiens heb ik er weinig last van. Maar in het face-to-face-contact ben ik bij mensen die ik voor het eerst zie wel kwetsbaar voor 'oneffenheden', ik kan ze moeilijk wegfilteren. Als ik iemand vaker zie verdwijnt dit wel, bij bekende personen worden de oneffenheden juist weer effenheden. Ik vind het prettig dat corona op zijn retour lijkt te zijn, maar die neus en mondkapjes gaven me toch wel een prettig vertrouwd gevoel, en dan bedoel ik vooral als de ander ze draagt/droeg.